Broos, maar ijzersterk. Teer, mijn strijdlustig. Zo zit je tegenover me. Het is 30 maart 2022. Je hebt eergister gehoord dat jouw leven stopt. Wanneer weet niemand, maar waarschijnlijk heb je nog een aantal maanden te gaan. Zeker 3, want ze willen nog een behandeling starten om de pijn te verzachten. We kletsen, je wilt graag naar huis. Er komt een zuster voor je bloedtransfusie, daarna mag je naar huis. Je hickmann moet ook nog worden verwijderd, dit zal na de bloedtransfusie gaan gebeuren. We kletsen nog wat, we kijken naar buiten. Je bent op dit moment op een fijne plek. Ze verzorgen je goed en je hebt het beste uitzicht wat kan. Je zit 9 hoog en kan daarom heel goed kijken naar de werkzaamheden die plaatsvinden bij het oude ziekenhuis gebouw. Ze zijn het aan het slopen. Er rijden vrachtwagens, kranen en grote shovels. Je verteld honderuit over wat je ziet, soms stop je. Dan kom je adem te kort, word je misselijk of is het kaarsje gewoon even op. Dan praten we even niet, maar je ogen zeggen genoeg. Je lijf is op, maar jouw wil nog lang niet. Jouw wil is eindeloos. Na een pauze van een minuut of 9 zeg je ineens. 'Ik wil nog 1 ding. Ik wil graag met íedereen van ons gezin een dagje weg. Plaswijck park o.i.d, iets met zijn allen. Als laatste keer'. Waar ik een brok in mijn keel krijg, en eigenlijk heel boos wil worden dat jij dit nu moet zeggen, knik ik liefdevol en stamel ik 'dat gaan we regelen pap'.
Wat doet het zeer, dat dit nooit meer gelukt is. Zoals alles in jouw ziekte ging, ging die middag ook weer helemaal anders dan gepland. De hickmann wordt pas de dag erna verwijderd, mama slaapt bij je. Op vrijdag 1 april kom je thuis. Eindelijk. Thuis, op de plaats waar je hoort. Bij ons, heel dichtbij ons. Vol levenslust, maar zonder levenskracht begin je aan je laatste tijd. Je gaat nog lang niet dood, want dat is niet jouw plan.

Als iemand mij toen had verteld dat exact een maand later jouw laatste reis zou beginnen, had ik die gene keihard op zijn bek geslagen.